NA 80 LECIE URODZIN, "BYĆ JAK CZESŁAW NIEMEN"

                                                                                        fot.: Artur Krajewski

Artur Krajewski i Eleonora Atalay

Pewnego letniego popołudnia, spotkałam się z Martą Olbryś i Arturem Krajewskim, Fundacją Art Holding. Zaproponowali, żeby mój portret, autorstwa Artura, zaistniał podczas wystawy oraz
w albumie poświęconym mojemu tacie. Artur wpadł na wspaniały pomysł, żeby takie wydarzenie powstało w związku z 80 urodzinami taty. Każda portretowana osoba miała też wypowiedzieć się co według niej oznacza być jak Czesław Niemen. O przedsięwzięciu wiedziałam już dawno od mamy. Naszej Fundacji spodobał się bardzo ten nietuzinkowy pomysł i mama już od wielu miesięcy była
w kontakcie z Arturem.

Kontynuacją tej inicjatywy był koncert "Być jak Czesław Niemen", który to TVP2 zdecydowało się szczęśliwie wyprodukować.

Artur zaprosił mnie do udziału w tym koncercie. Za co mu serdecznie dziękuję. Od razu pozytywnie podeszłam do pomysłu, gdyż świętowanie urodzin było dla mnie jakby ożywieniem postaci taty a na pewno celebrowaniem jego sztuki, czyli tego co chciał żeby po nim zostało.

Przygotowania ruszyły pełną parą.

Koncert i wystawa fotografii oraz premiera albumu "Być jak Czesław Niemen" miały się odbyć i tak też się stało 26 listopada 2019r. w Teatrze Polskim w Warszawie. 

                                                             fot.: Deniz Atalay

Eleonora Atalay na tle portretu mojej mamy Małgorzaty Niemen i własnego.

                                                  

Ostatnim razem było mi dane zaśpiewać w 2009 roku na imprezie organizowanej przez NBP z okazji wytłoczenia monet z wizerunkiem taty. Wtedy nie czułam się najlepiej emocjonalnie. Analizując teraz z perspektywy czasu, było to spowodowane, nazwijmy to sobie przewlekłym stanem żałoby. Przyznam, że dopiero w obecnym czasie, zaśpiewanie było już możliwe na dużo większym luzie. Zaśpiewałam "Italiam, Italiam". Zarówno kompozycja Taty jak i tekst Norwida od nastoletnich czasów były mi bardzo bliskie. Uwielbiałam przesiadując wieczorową godziną na plaży
z przyjaciółką, nucić to i doszukiwać się tam w ciemności tego morza, "błękitnego stropu bez końca". Okazywało się, że w pełnym mroku było to łatwiejsze do wyobrażenia. W interpretacji wiersza posłużyłam się przekazami, które opisywały w jakich okolicznościach i z jakiego powodu Norwid zawarł taką właśnie treść. Postanowiłam więc poczuć się Norwidem a mówiąc dokładniej postarać się przedstawić co Norwid mógł odczuwać. Wiersz został napisany do Marii Kalergis 

w której to nasz wieszcz był nieszczęśliwie zakochany. Każdy niefortunnie zakochany nosi w sobie uczucie nadziei ale też racjonalną gotowość na przyjęcie odrzucenia. Piękny tekst do pięknej kompozycji. O kompozycji, czuję że też powinnam coś napisać ale to może w innym osobnym poście, kiedyś. A na razie nie omieszkam stwierdzić, że jest to moim zdaniem jeden
z najpiękniejszych utworów taty.

                                                                                                               fot.: Małgorzata Niemen

Eleonora Atalay "Italiam, Italiam"

                       

Kilka ważnych spotkań.

Przede wszystkim z siostrą Natalią. Teraz kiedy każda z nas prowadzi odrębne życie, był to bardzo sympatyczny czas razem, zwłaszcza, że dzieliłyśmy wspólną garderobę. Na koncert przyszli również nastoletni synowie Natalii, którzy pomimo fascynacji alternatywnym hip - hopem, obaj deklarowali, że lubią muzykę dziadka. 

                                                                         fot.: Anna Radwan-Röhrenschef

Eleonora Atalay i Natalia Niemen

Bardzo się cieszyłam, że po wielu latach mogłam też zamienić kilka słów z Kayah. Tata bardzo ją cenił, nie mogło być inaczej, Kayah od zawsze śpiewała z duszą (z soulem) w stylu jaki prezentował Niemen, takich wykonawców po prostu czuł a było i jest ich nadal niewielu.
Aga Zaryan z którą zazwyczaj nie spotykałam się może często, ale za każdym razem zarażała swoją energią i humorem, teraz już od długiego czasu, wielka polska artystka. Olga Szomańska której talent i dusza w głosie nie były nigdy dla mnie tajemnicą. Piękna kobieta, wspaniały człowiek.
Udało mi się nie tylko poćwiczyć z chórkiem z Kukla band, przemiłymi i uzdolnionymi osobami Kasią Dereń, Eweliną Kordy oraz Piotrem Tazbirem ale i pogawędzić o zwykłych sprawach.
Bartosz Porczyk, najpierw swoim wykonaniem "Rapsodu" na jednej z prób wbił mnie w fotel a potem mnie z tego fotela "wyciągał" swoją bezpośredniością i jakimś takim dobrem, którego tak rzadko można doświadczyć w zwykłych kontaktach między ludzkich. Niesamowita osobowość. Nie tylko wie jak interpretować ale ma piękną szlachetną barwę głosu i zdecydowanie wie jak go używać.
Aż w końcu Filip Siejka, który stworzył kilka aranżacji do tego koncertu ale również bosko grał na skrzypcach. Zawsze go podziwiałam. Nie zapomną jak sto lat temu kiedy w telewizji wyemitowali Ghoustbusters, Filip na drugi dzień w naszej szkole muzycznej, wygrywał na jakimiś znalezionym na korytarzu fortepianie, motyw przewodni i potem na każdej przerwie leciałam już na ten korytarz, żeby posłuchać jak on to grał. Później, chyba też w szkole, usłyszałam jak świetnie potrafił śpiewać i do dziś nie rozumiem czemu nie poszedł tą drogą. Widać za dużo talentów i coś jednego trzeba było wybrać. Opanowany Sławek Uniatowski na moje pytanie czy ma tremę, odpowiedział, że nie. Zwierzyłam się mu z mojego stresiku. Ale on wiadomo, że od lat za pan brat ze sceną. Piosenki Niemena wykonuje z wielkim kunsztem ale wszyscy do tego powinni posłuchać jego wzruszającej piosenki "5 rano".

Przyznam, że właściwie nie było czasu, żeby poznać wszystkich wokalistów czy porozmawiać ze wszystkimi znanymi. Niby spędziłam niemal cały dzień w teatrze ale próby i przygotowania nie pozwalały za bardzo na życie towarzyskie.

Nie sposób nie przytoczyć tu jeszcze mojej krótkiej rozmowy z Arturem Orzechem, który opowiedział mi, że jeden z pierwszych wywiadów w swojej dziennikarskiej karierze, przeprowadził na początku lat 90 właśnie z tatą.
Mój występ na próbie generalnej a może już ten koncertowy, był zwieńczony uściskiem dłoni Stanisława Soyki, który przygotowywał się do swojego przejmującego, melancholijnego "Snu". Wielokrotnie gościł u nas w domu, wnosząc zawsze dobrą energię i swoisty luz.

                                          fot.: Anna Radwan-Röhrenschef

Aga Zaryan, Eleonora Atalay i Natalia Niemen

Po próbie generalnej zdjęłam moje pomarańczowe świecidełko i poszłam piętro wyżej na wystawę fotograficzną. Tam spotkałam moją mamę i w końcu mogłam poznać Elżbietę Szczerbińską, wnuczkę pani, której w Starych Wasiliszkach dobrze wychodziła pomoc przy przyjmowaniu rodzących się dzieci i okazało się, że też właśnie pomogła przy narodzinach Czesława Wydrzyckiego. 

SPROSTOWANIE (4 września 2020).

Powyższa wzmianka niestety nie opisuje faktów.

Jestem tuż po rozmowie z rodziną. Dowiedziałam się, że tę informacje już dawno próbowała prostować moja, niedawno zmarła Św.P. ciocia Jadzia, starsza siostra mojego taty. Okazało się, że przy jego porodzie był tylko lekarz, który był również przyjacielem rodziny (znajoma twarz). Myślę, że nastąpiła pomyłka, którą tłumaczę tym, że babcia pani Szczerbińskiej przyjęła tak wiele dzieci w Starych Wasiliszkach i okolicach, że mogły jej się pomylić rodziny, dzieci. Trudno przecież spamiętać wszystkie noworodki, zwłaszcza, że nie rodzą się z pieczęcią na czole, że będą sławne. Mylić się rzeczą ludzką. Ze względu na pamięć mojej cioci i taty prostuję ten fakt z uprzejmą prośbą do wszystkich ludzi, dla których jeszcze prawda ma jakąś wartość o prostowanie tej sytuacji. Tak czy inaczej było mi niezmiernie miło poznać panią Szczerbińską.

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                     fot.: Malgorzata Niemen

Eleonora Atalay i Elżbieta Szczerbińska

Potem już powrót za kulisy, skorzystanie z pomocy makijażystki i fryzjera. Ale zaraz, jednak to udało mi się zaliczyć chyba jeszcze przed pójściem na wystawę. Ponowne ubranie się i niestety już tylko chodzenie albo polegiwanie na macie do ćwiczeń siostry, żeby tylko nie pognieść spodni. Niestety, gdyż bardzo lubię raczej siedzieć niż stać czy dreptać. Kiedy koncert się rozpoczął, miałam wielką potrzebę pójść po prostu na widownię, żeby móc kontemplować wszystko w pełni. W końcu występ
a potem czekanie do finału.

Po koncercie jeszcze trochę rozmów, między innymi z niemieckim fanem taty, który przyjechał specjalnie na koncert. Niezapomniana mini foto sesja ze wspaniałą Małgorzatą Ostrowską i Natalią. Ostatecznie tylko ja z przyjaciółką zostałam za kulisami dlatego, że bardzo długo pakowałam swoją walizeczkę.

                                                               fot.: Eleonora Atalay

Wychodząc z Teatru Polskiego

29 grudnia 2019 roku, koncert został wyemitowany, tak jak to było w planach i w końcu mogłam wszystko spokojnie posłuchać i obejrzeć. 

Przede wszystkim to co mnie niezwykle uderzyło, co zauważyłam już na próbach to animacje Marcina Bani ale i cała scenografia w tym stylizacja tancerzy. Z całą odpowiedzialnością mogę stwierdzić, że podobałoby się to wszystko tacie. Według mnie było to wszystko zdecydowanie w stylach, które preferował. A jest to szczególnie ważne bo te elementy wprowadziły twórczą jednolitość, przedłużenie poczucia estetyki Niemena. Przecież to poniższe ujęcie mogłoby być spokojnie na pierwszy rzut oka wzięte za jedną z grafik Niemena.
Proszę się przyjrzeć, tam wysoko stoi i śpiewa dla nas Janusz Radek "Spiżowy krzyk", kompozycję jakby napisaną dla niego, naprawdę pokazał wszystkie swoje atuty.

                                                                                                                         fot.: Małgorzata Niemen

Janusz Radek w "Spiżowym Krzyku"

Bardzo podobało mi się, że teksty opisujące tatę, były zainspirowane wypowiedziami osób portretowanych w albumie fotograficznym "Być jak Czesław Niemen", co przybliżało poza muzyką rys charakteru solenizanta. Wypowiedzi zostały umieszczone na tle bardziej już ascetycznych animacji Artura Krajewskiego i Magdaleny Pileckiej, co wprowadzało kolejną warstwę wyrazu, tworząc głębię.
Mam nadzieję, że koncert doczeka się wydania na DVD, bo co innego słuchać orkiestry
z  głośniczków z telewizora albo przez łącze a co innego w suround. Szkoda mi po prostu pracy aranżerów ale też oczywiście wykonawców, muzyków z Kukla Bend, którzy niestety moim zdaniem z przyczyn technicznych nie byli precyzyjnie słyszalni. Niestety brzmienie mojego wokalu zdecydowanie dynamiczniej, żywiej zabrzmiało w nagraniu video ze smartphona niż to co było dane mi usłyszeć przez transmisję internetową. Bardzo żałuję, że mistrzowsko rozpisana sekcja dęta przez Grzegorza Urbana w moim "Italiam",  prawie nie była słyszalna a stanowiła ona ważny czynnik kulminacji naszej wersji. 

Ze swojej strony bardzo dziękuję organizatorom, za to, że mogłam być jednym ogniwem tego pięknego wydarzenia. Podziękowania należą się wszystkim osobom od zadań technicznych, które stworzyły scenę, scenografię, akustykom, operatorom świateł, stylistkom, osobom od wizażu. Dziękuję tancerzom z Art Color Ballet za piękny ruch. Szczególnie Marcinowi Bani za wizualizacje
oraz osobom, które z nim współpracowały. Serdecznie dziękuję reżyserom Bolesławowi Pawicy, Marcinowi Kołaczkowskiemu a od strony muzycznej pani Dorocie Szpetkowskiej i Zygmuntowi Kukli.

Podczas finału kiedy tata pojawił się na ekranie, Kayah szepnęła, że mamy szczęście z Natalią, bo nie każdy może mieć tak wiele źródeł przekazu o ojcu czy matce, kimś bliskim, kogo stracił. Niewątpliwie jest to wielkie błogosławieństwo, że naszym dzieciom nie pozostaje jedynie opowiadać, opisywać ale często wystarczy puścić na przykład właśnie taki "Hymn o Miłości", który wybrzmiał w sercach wielu na końcu widowiska. Styl śpiewania taty, według mnie był bardzo prawdziwy, on niczego nie udawał, umiał zawrzeć wachlarz emocji. Wiele osób mawia, że był skryty i ja również go takim postrzegałam. Myślę jednak, że miewał właśnie chwile otwarcia, podczas swoich występów. To właśnie ta szczerość robiła zawsze na odbiorcach wrażenie, nie wspominając o bardzo zróżnicowanych możliwościach barwy głosu, nie mówiąc już o rozpiętości skali.

Teraz już po wysłuchaniu wszystkich wykonawców, muszę szczerze Wszystkim podziękować. Każdy absolutnie dał z siebie wszystko i bez wyjątku wszyscy byli rewelacyjni. Szczerze mówiąc nie chcę broń Boże tu pokazywać, że moje zdanie powinno być traktowane jako wyrocznia, bo przecież śmiesznie brzmi jak jakaś paniusia z mini, mini dorobkiem chwali Małgorzatę Ostrowską, Kayah, Stanisława Soykę czy Kwartet Rampa. Naprawdę nie chcę, wychodzić przed szereg a jedynie jako córka, wyrazić mój podziw i tym samym wielkie dzięki za poruszenie tak wielu emocji
i upamiętnienie. Wszystkie wykonania razem wzięte, były w pewnym sensie symbolem różnorodności stylów jakie od początku swojej kariery prezentował tata, na przestrzeni całej swojej twórczości.

Na razie zakończę fotografią z przejmującego, rewelacyjnego występu Maćka Balcara, "Człowiek jam niewdzięczny", oraz linkiem do wspaniale brzmiących chórków pod batutą Zygmunta Kukli. 


https://www.facebook.com/OrkiestraKuklaBand/videos/826126964503619/?hc_ref=ARSZZTfrYSA9VnlVxI3awCQm961xcKWxgtzIX_VfRqwZOsBl4q9C01LJxsnDOSpC2eg&fref=nf&__tn__=kC-R

                                                                                                                                                                                                    fot.: Małgorzata Niemen

Maciej Balcar "Człowiek jam niewdzięczny"